Mijn ontdekkingsreis

Wij mensen vertellen de hele tijd verhalen aan elkaar. Maar leren hoe je een avontuur, een herinnering, een gebaar of een emotie kunt vastleggen, opbouwen en uiten… dat is iets heel anders. Er waren veel praktische technieken die ik moest leren en er waren waarschijnlijk nog meer persoonlijke, interne verschuivingen die plaatsvonden in die intense en opwindende maanden van studeren.

Voordat ik privé als coach en trainer aan de slag ging, werkte ik als communicatiemedewerker. Het schrijven van artikelen en verhalen hoorde bij de job. Maar deze teksten gingen over de bedrijven waar ik voor werkte, over diensten of evenementen. Nu waren de verhalen die ik leerde maken… van mij. Ook al was het een volksverhalen of een mythe, ik was ze niet alleen aan het maken, ik voerde ze op het podium uit, voor een publiek. Mijn stem, lichaam en hele aanwezigheid maakten er deel van uit.

Deze ‘holistische’ ervaring was nieuw voor mij. Ik had geen enkele theaterachtergrond en ik had me nooit gerealiseerd hoeveel emoties in mijn lichaam verscholen zaten. En ook hoeveel die emoties mijn dagelijks leven beïnvloedde, totdat ik het podium op moest. Theoretisch ja, ik wist het wel, het was niets nieuw. Maar het persoonlijk ervaren? Ik was me zo bewust van mijn omgeving, al die ogen die op mij gericht waren en mijn angst voor een oordeel. Er zaten zoveel overtuigingen, belemmeringen en programmeringen in mij. Het was zwaar, maar het was ook een openbaring. Met mijn medestudenten hebben we na de les vaak gesproken over de invloed van deze ervaringen op ons.

Dit alles zette me aan het denken over mijn werk als coach en de uitdagingen waar mijn klanten voor stonden. Hoe ze vaak vastliepen in hun leven en wisten ze niet wat ze moesten doen? Of dat ze verloren voelen, niet echt gehoord of gezien? Ze waren zich soms niet volledig bewust van hun onderbewuste overtuigingen en zelfbeperkende overtuigingen. Als coach hielp ze om oplossingen voor zichzelf te vinden. En vaak werkte het. Maar nu kon ik echt zien dat ik iets belangrijks had gemist. In coaching deel je, voel je, kies je en praat je over wat je vervolgens gaat doen. Een op een. In een veilige omgeving. Maar als je alleen maar praat, zit je nog heel erg in je hoofd. Er op uit gaan, op het podium van het leven, waar je moet handelen en leven met je moedige nieuwe keuzes … dat is iets totaal anders!

Daar wilde ik iets aan doen. Ik wilde mijn klanten helpen die verandering te omarmen, de verantwoordelijk te nemen over hun beslissingen  en hun angsten onder ogen te zien.

Het zaadje was in mijn hoofd geplant, ik moest het gewoon laten groeien en voeden. Na de cursus schreef ik mijn eigen show. Ik organiseerde storytelling events, schreef nieuwe verhalen, trad veel op. Ik daagde mezelf uit om zoveel mogelijk ervaring op te doen en ervan te leren. Ik was aan het coachen, trainingen geven, projecten doen, verhalen vertellen in dat alles. Ik was op dreef! Maar toen gebeurde Covid 19 en begon de lock-down.