Weer 13 jaar oud zijn

Je kan het soms niet helpen. Dezelfde glimlach, dezelfde onhandigheid, dezelfde liefde voor huisdieren.  Als je kind nog klein is, ga je vaak op je gevoel af. Jij kunt je immers weinig herinneren van hoe je echt was toen je bijvoorbeeld vier was. Je moet het doen met wat er over je verteld wordt. Maar hoe ouder je kind wordt, hoe meer ook je herinneringen aan jezelf echter worden. Helderder. Gevoelens en emoties van toen herleven. Toen je je eerste melktand verloor. De eerste keer alleen in de bus. Die heftige ruzie tussen je ouders. Je kijkt naar je kind en ziet jezelf erin terug.

Ik weet dat 2017 een beetje confuus eindigde. Het was het jaar waarin ik mooi en intiem vierde dat ik 40 werd, en mijn dochter werd 13. Verder was 2017 het jaar waarin ik erg zoekende was wat ik nu wilde doen met mijn bedrijf, interesses en talenten. Ik maakte op de valreep kennis met storytelling en wist meteen dat ik er meer mee wilde doen.

2018 was een gek jaar voor mij. Ik heb mezelf uitgedaagd om eens echt te doen wat ik wilde en mezelf niet steeds te saboteren. Het was een jaar van toegeven en zelfacceptatie. Toegeven dat ik echt van schrijven hou, en van taal, van geschiedenis, van verhalen, van delen, van vertellen. En van kwetsbaarheid tonen. Van openlijk en persoonlijk spreken. En hoe meer ik deed wat ik echt leuk vind, hoe meer succes ik had en hoe gelukkiger ik werd. Tevreden. En vol met positieve energie. Ik bleef af en toe links en rechts zoeken, maar leerde snel “nee” zeggen tegen wat niet bij mij past. Ik volgde mijn intuïtie. Mijn zelfacceptatie gaf me vleugels.

Mijn richting werd steeds duidelijker, maar de connecties met het verleden ook.  Ik zag weer waarom ik talen was gaan studeren, en waarom antropologie vakken me zo aanspraken. Ook snapte ik waarom ik ooit volkscultuur als specialisatie koos, ook al dacht ik er nooit een droge boterham mee te kunnen verdienen. En waarom ik communicatie, zeker ook vanuit je eigen culturele perspectief, zo belangrijk vind.

Het grootste gedeelte van 2018 was mijn dochter 13 jaar oud. Ik zag haar. En ik zag mezelf. Ooit was ik net als zij; een jonge, kinderlijke 13- jarige. Nog heel groen, nog half in de sprookjes wereld. En toch zo anders. Daar waar zij onbevangen over de landgrenzen heen sjeest om vrienden in het buitenland te bezoeken, groeide ik op in hermetisch afgesloten, communistisch Roemenië. Daar waar zij leert  te vertrouwen en haar mening te uiten, leerde ik op mijn woorden te letten, bang voor de geheime dienst. Daar waar zij op haar 13de plechtig de mede-verantwoordelijkheid krijgt over een hond, belandde ik op mijn 13de in een asielzoekerscentrum in Nederland, met alle onuitgesproken verantwoordelijkheden van een migrantenkind. Ik weet dus nog heel goed hoe het voelde om 13 te zijn.

Martina Bertola deed afgelopen zomer een oproep voor een fotografie project “growing up with you”. Prachtige portretten van ouder en kind, die door ze naast elkaar te leggen zowel de overeenkomsten als de verschillen onderstrepen. Mijn dochter en ik deden mee. Zij was 13. Net als ik toen, bleef het door mijn hoofd spoken.

In 2019 heb ik zoveel concrete en creatieve plannen, dat ik soms uit mijn voegen barst. Die zal ik te zijner tijd één voor éen gaan onthullen. Maar tot die tijd kan ik alleen zeggen dat in sommige plannen mijn 13 jarige zelf er in rol in gaat spelen. En toevallig, of niet, Martina heeft een nieuwe website en die heet “Get out there photography”. Nou, in 2019, I am gonna get out there for sure!

______________________________________________________

You can not help it sometimes. The same smile, the same awkwardness, the same love for pets. When your child is still small, you have to trust your gut; after all, you can hardly remember how you really were when you were 4, for example. You have to do it with what is being told about you. But the older your child gets, the more your memories of yourself become more clear. Brighter. The feelings and emotions of that time revive. When you lost your first milk tooth. The first time alone in a bus. That fierce argument between your parents. You look at your child and you see yourself in her.

I know that 2017 ended a bit confused. It was the year in which I celebrated nicely and intimately that I turned 40, and my daughter turned 13. For the rest, 2017 was the year in which I was searching for what I wanted to do now with my company, interests and talents. I became acquainted with storytelling end of the year and immediately knew that I wanted to do more with it.

2018 was a crazy year for me. I challenged myself to really do what I wanted and not to sabotage myself all the time. It was a year of admitting and self-acceptance. Admit that I really love writing, and language, history, stories, sharing, speaking. And showing vulnerability. And speaking openly and personally. And the more I did what I really like, the more success I had and the happier I became. Satisfied. And full of positive energy. I kept looking around from time to time, but quickly learned to say “no” to what did not suit me. To follow my intuition. My self-acceptance gave me wings.

My direction became clearer, but also the connections with the past. I saw again why I had started studying languages, and why anthropology appealed to me back then. And why I once chose folklore culture as a specialization, even though I never thought I could earn a penny with it. And why I think communication, especially from your own cultural perspective, it is so important.

The biggest part of 2018 my daughter was 13 years old. I saw her. And I also saw myself. Once I was like her, a young, childish 13 year old. Still innocent, half in the fairytale world. And yet so different. Where now she is free to cross country borders to visit friends abroad, I grew up in hermetically closed, communist Romania. Where she learns to trust and express her opinion, I learned to watch my words, afraid of the Secret Service. Where at the age of 13 she solemnly gets co-responsibility for having a dog, I ended up at the age of 13 in an asylum seeker center in the Netherlands, with all the unspoken responsibilities of a migrant child. So I remenber very well what it felt like to be 13.

Last summer Martina Bertola called out for a photography project “growing up with you”. Beautiful portraits of parent and child, which by juxtaposing them underline both the similarities and the differences. My daughter and I participated. She was 13. Just like me back then; this thought kept appearing in my mind.

In 2019 I have so many concrete and creative plans that I sometimes get a bit too excited about it. I will reveal them one by one in due time. But until that time I can only say that in some plans my 13 year old self will play a role in it. And coincidentally, or not, Martina has a new website that is called “Get out there photography”. Well, in 2019, I am going to get out there for sure!