Vertragen
Slowing down
Wintermaand
Januari is vandaag precies door de helft. Alle restjes glitter, oliebollen en dennennaalden zijn verleden tijd. Iedereen is met een schone lei begonnen aan een gloednieuw jaar, met de belofte van goeie voornemens als muziek in de oren doen klinken. Voor mij is januari al jaren gelijk aan een groot, goed voornemen: vertragen. Vandaag is een perfecte januaridag voor mij. Een ochtendwandeling met Marley gemaakt, een paar mailtjes beantwoord, kaarsjes aangestoken en nu aan het schrijven. Ik heb niet eens muziek aan, ik geniet nog even van de wind die buiten heel erg tekeergaat.
Het is niet altijd zo geweest. Jarenlang was januari voor mij een soort eng, zwart gat waar ik in ging vallen. Ik ben namelijk gek op alles wat met de Decemberfeesten te maken heeft. Vieren, versieren, snoezige films kijken, ga zo maar door. Ik geniet oprecht van alle kneuterigheid. Na alle gezelligheid klopte januari aan, donker, saai en zwaarmoedig: winterdepressie. Om dat te voorkomen zorgde ik dat mijn agenda volgepropt was. Ik weet nog dat mijn dochter met natte haren van zwemles een boterham zat te eten. Het was net na Oud en Nieuw en ik was met mijn man onze agenda aan het doornemen. De komende 6 weekenden zaten vol leuke afspraken, maar er was een zaterdag vrijgevallen en ik wilde meteen andere vrienden uitnodigen voor een etentje. Het was een januaridag zoals vandaag, grijs en winderig, toen mijn man zei: “wat ben je eigenlijk aan het doen? Ik vind dit niet leuk. Doe je dit niet omdat je bang bent voor je winterdepressie? Ik wil je even erop wijzen dat alles volplannen niet helpt, je hebt er ieder jaar last van”.
Ik weet nog dat ik toen eerst verbouwereerd naar hem keek, maar geen nieuwe afspraken maakte. Sterker nog, ik heb toen een paar afspraken afgezegd. Ik gaf toe aan een heel dag of weekend zwaarmoedig op de bank te zitten. Dat was verwarrend maar het voelde ook goed. Ik ging me verdiepen in wat een winterdepressie is en kwam erachter dat het een vrij moderne ziekte is. Ik las van alles, maar de theorie van het ritme van de natuur en de seizoenen resoneerde met mij het beste.
Wij mensen leven in een 24uurs maatschappij tegenwoordig. Altijd aan, altijd bezig, altijd bereikbaar. We plannen van alles en denken alles daardoor onder controle te hebben. Maar we vergeten dat we onderdeel zijn van moeder aarde en dat het leven in cycli gaat: ontspruiten, rijpen, oogsten, rusten. Wij mensen nemen nauwelijks te tijd om echt te rusten. Winter is hét rustseizoen. Dan geeft de natuur zichzelf te kans op opnieuw op te laden. Mijn winterdepressie werd niet veroorzaakt door donkerte en saaiheid, maar doordat ik te veel maar doorging. Mijn lichaam en geest protesteerde. Ik gaf mezelf steeds meer de kans om rustig aan te doen, te vertragen en op te laden. En het werkte.
Ik heb al een aantal jaar geen last meer van winterdepressie. Januari is mijn oplaadmaand, een oaze van intimiteit en introspectie. Afspraken tot een minimum bewaren. Soms naar een feest waar ik dans totdat ik neerval. De parels van mijn zweet vorm zien nemen op mijn huid terwijl ik openhartig met een goede vriendin bijpraat in de sauna. Midden op de dag mezelf verliezen in boek lezen. Een workshop volgen dat mooie, nieuwe inzichten geeft (zoals gisteren, een workshop over je relatie met geld, maar daar schrijf ik nog over).
Werk gaat natuurlijk altijd door. Maar ik ben zelfstandige en ik sta mezelf toe dezelfde vertraging toe te passen. Opruimen, dingen overzien, plannen rustig uitwerken. Ik heb deze maand een deadline die ik moet halen, morgen heb ik een overleg in Den Bosch en ik heb net een nieuw opdracht aangenomen. Maar alles gaat in het tempo van mijn onthaasting. Er is ruimte voor spontaneïteit. Ik zie de magie in het uit het raam staren. Ik absorbeer inspiratie, ideeën en energie, juist door te vertragen. Eigenlijk tot mijn verjaardag, die altijd in de voorjaarsvakantie valt. Daarna is het maart en alles gaan weer groeien en bloeien. Ik ook!
P.S. Ik heb mijn eigen pad bewandeld tot vertragen en langzamer leven. Ik doe het niet altijd, soms is mijn hoofd en agenda een soort achtbaan. Daar hou ik ook van, alleen niet in de winter. Maar als je geïnspireerd wilt raken en handige tips wilt krijgen hoe te vertragen, dan moet je het boek van Yvonne Mol lezen “Wacht maar niet op mij”. Yvonne en ik zijn onzichtbaar aan elkaar verbonden door een stukje herkenbare pijn. Ooit heb ik heel veel gehad aan haar woorden. Na het lezen van haar boek, nog meer. Aanrader!
Month of winter
January is exactly halfway through today. All scraps of glitter, cookies and pine needles are a thing of the past. Everyone has started a brand new year with a clean slate, with the promise of good resolutions like music to our ears. For me, January brings one big, good intention for years: to slow down. Today is a perfect January day for me. I took a morning walk with Marley, answered a few emails, lit candles and I am writing now. I don’t even have music on, I just enjoy the wind that howling outside.
It hasn’t always been that way. For years, January was a kind of scary black hole for me to fall into. I love everything that has to do with the December parties. Celebrate, decorate, watch cuddly movies, and so on. I sincerely enjoy all cuddiness. After all the fun, January arrives, dark, dull and dreary: winter depression. To prevent this, I made sure that my agenda was packed. I remember my daughter with wet hair after swimmimg lesson, eating sandwiches. It was just after New Year’s Eve and I was going through our agenda with my husband. The next 6 weekends were full of nice plans, but one Saturday appointment got canceled and I immediately wanted to invite other friends for dinner. It was a January day like today, gray and windy, when my husband said, “What are you doing? I do not like this. Are you not doing this because you are afraid of your winter depression? I want to point out to you that a full schedule does not help, you are depressed every year ”.
I remember that I first looked at him in astonishment, but I did not make any new plans. In fact, I canceled a few appointments. I admitted that I sat on the couch feeling down for an entire day or weekend. That was confusing but it felt good too. I started to delve into what a winter depression is and discovered that it is a fairly modern disease. I read everything, but the theory of the rhythm of nature and the seasons resonated with me the best.
We humans live in a 24-hour society nowadays. Always on, always busy, always available. We plan everything and therefore think we have everything under control. But we forget that we are part of mother earth and that life goes in cycles: sprouting, maturing, harvesting, resting. We humans hardly take the time to really rest. Winter is the resting season. When nature gives itself the chance to recharge. My winter depression was not caused by darkness and dullness, but because I kept on running. My body and mind protested. I increasingly gave myself the opportunity to take it easy, to slow down and to recharge. And it worked.
I haven’t been suffering from winter depression for a number of years now. January is my month of recharging, intimacy and introspection. I keep all appointments to a minimum. Sometimes I go to a party where I really dance till I drop. I watch the pearls of my sweat taking shape on my skin while I catch up with a good friend in the sauna. I loose myself in the middle of the day reading a book. I follow a workshop that gives me nice new insights (like yesterday, a workshop about your relationship with money, I’ll be writing about that).
Work, of course, always goes on. But I am self-employed and allow myself to apply the same slowness. Clean up, oversee things, work out plans quietly. This month I have a deadline that I have to meet, tomorrow I have a meeting in Den Bosch and I have just accepted a new assignment. But everything goes in my own calm rhythm. There is room for spontaneity. I see the magic in everyday things. I absorb inspiration, ideas and energy, by simply slowing down. Actually I take it slow until my birthday, which always falls during the spring break. SAfter that is already March and everything starts to grow and bloom again. Me too!
P.S. I have walked my own path to slow down and live more calmly. I don’t always do it, sometimes my head and agenda are a kind of roller coaster. I like that too, just not in the winter. But if you want to get inspired and get useful tips on how to slow down, then you should read Yvonne Mol’s book “Wacht maar niet op mij” (sorry, only in Dutch). Yvonne and I are invisibly connected to each other by a piece of recognizable pain. Once, her words ment a lot for me. After reading her book, even more. Recommended!