Over creativiteit en fun
Vorige week keek ik naar Elizabeth Gilbert in een online masterclass van The School of Life. Ik ben eerlijk gezegd een beetje klaar met al het online gedoe. Maar die dag gaf de online bijeenkomst me het gevoel dat Liz heel dichtbij was, in mijn kamer zat en ons allemaal toesprak; mij in het bijzonder. Ze praatte op haar eigen enthousiaste, grappige en ontwapenende manier waardoor ik op vele manieren verbinding maakte met haar boodschap en mezelf.
Ik kreeg veel prachtige inzichten door haar en de oefeningen die we deden. Ik wil graag met jullie vandaag delen wat ik van Liz heb geleerd over creativiteit.
Alle kinderen zijn creatief, ik denk dat we daar allemaal over eens zijn. Ik zie mijn dochter nog als kleine meid dansen, tekenen en met haar denkbeeldige vrienden denkbeeldige werelden bouwen. Ik herinner me hoe ik zelf als kind de avonturen uit de boeken die ik las naspeelde en echt genoot van de verhalen van anderen. Maar ergens tijdens de weg naar volwassenheid houden we op met creatief zijn. We beginnen creativiteit te zien als iets voor heel speciale, getalenteerde mensen. Een appart gezelschap. Als volwassenen staan we onszelf vaak niet toe om speels en creatief te zijn. Ik weet dat ik mezelf jarenlang niet als een creatief persoon heb gezien, omdat ik dacht dat het iets was voor echte artiesten.
Toen zei Liz “wat ik graag deed toen ik negen was, doe ik nu nog steeds het liefst”. Die zin kwam bij mij binnen en ik had bijna een déja-vu. En ik moest lachen.
Het zit zo, een paar dagen voor de masterclass werkte ik een paar uur samen met Susan Dullink. Ze hielp me met technische dingen voor het lanceren van mijn podcast. Nadat we klaar waren, hebben we een wandeling gemaakt in het mooie Amersfoort, een broodje gegeten en gepraat om elkaar wat beter te leren kennen. Susan is nu bezig zichzelf als illustrator te profileren en ze houdt van wat ze doet. En toen ik Liz over zichzelf als kind hoorde praten, herinnerde ik me dat Susan heel duidelijk tegen me zei: ‘wat ik graag deed toen ik acht of negen jaar oud was, tekenen en schilderen, vind ik nu als volwassene nog steeds het leukst”.
Het is grappig hoe het universum je tekens laat zien; je moet ze gewoon herkennen. Daar zat ik dan, luisterd ik naar Liz nadat ik mijn podcast net gelanceerd had, terwijl ik eigenlijk nog steeds twijfelde of ik creatief genoeg was om een goed genoeg podcast te maken. Maar op dat moment, in verbinding met mezelf en met de boodschap van Liz, voelde ik hoe ik mezelf nog niet volledig toestond mijn creativiteit te omarmen in mijn podcast. Ik was nog steeds bang, ik dacht nog steeds dat het hebben van een (goede) podcast iets voor een bijzondere enkeling is. Dus … Ik liet los! Ik begon me te realiseren hoeveel plezier ik had door gewoon de podcast te maken. Het maakt mij niet uit hoe goed of speciaal het is. Het is mijn creativiteit en mijn plezier en daar doe ik het voor!
Sinds vorige week vier ik mijn creativiteit in mijn nieuwe podcast en ik vind het geweldig. Want net als toen ik klein was, luister ik graag naar de verhalen van anderen.
Hier is mijn nieuwste podcast waar ik met Warda El-Kaddouri praat over Vlaams en Marokkans zijn en leven in Amsterdam. Binnenkort zal ik meer inzichten met jullie delen die ik kreeg na het luisteren naar Elizabeth Gilbert. Maar voorlopig geniet ik van deze leuke realisatie.
______________________________________________________
Creativity with Liz
Last week I was watching Elizabeth Gilbert in an online masterclass of The School of Life. I am a bit fed up with all the online stuff, to be honest. But that time around, the online meeting made me feel like Liz was very near to me, sitting in my room, addressing all of us; me in particular. She was talking in her own enthusiastic, fun and disarming way making me connect to her message and knowledge in many ways.
There were quite a few wonderful insights that I got from her talk and the exercises we did. I would like to share with you what I took from her on creativity.
All children are creative, I think we can all agree. I can still see my daughter when she was little dancing, drawing, building imaginary realms with her imaginary friends. I remember myself as a child reenacting the storybooks I read and really enjoying other people’s stories. But somewhere along the path of growing up we stop being creative. And we start looking at creativity like something for very special, talented people. Just a happy few. As adults we often don’t allow ourselves to be playful and creative. I know I didn’t see myself as a creative person for many years, thinking that that it’s something for real artists.
Then Liz said “what I loved to do when I was nine, I still love to do now”. That sentence echoed back to me as a déja-vu. And I had to laugh.
You see, just a few days before the masterclass, I was working together with Susan Dullink. She was helping me with technical stuff for launching my podcast. After we finished, we took a stroll in pretty Amersfoort, had a sandwich and we talked, getting to know each other a bit better. Susan is in the middle of re-profiling herself as an illustrator and she loves what she is doing. And as I heard Liz talking about herself as a child, I remembered Susan saying very clearly to me: “what I loved to do when I was eight-nine years old, drawing and painting, I still love it now as a grown-up”.
It’s funny how the universe is sending you signs; you just have to recognise them. There I was listening to Liz, after I just launched my podcast, still questioning myself if I was creative enough to make the podcast good enough. But on that very moment, when I was so connected with myself and with Liz’s message, I felt how I was not fully yet allowing myself to embrace my creativity in my podcast. I was stil afraid, I was still thinking that having a (good) podcast is for a happy, creative few. So…I let go! And I starting to realise how much fun I was having just by making the podcast. No matter how good or special it was. That was my creativity and that was my fun!
Since last week I celebrate my creativity with my new podcast and I loved it. Because just like when I was a child, I love listening to other people’s stories.
Here is my newest podcast where I got to talk to Warda El-Kaddouri. Soon I will share with you more insights that I got after listening to Elizabeth Gilbert. But for now, I am enjoying this fun realisation.